Professionele beeldend kunstenaars en gevorderde liefhebbers uit Pijnacker-Nootdorp en omgeving krijgen op deze plek telkens twee weken lang de gelegenheid om een selectie van hun werk te exposeren. Op deze pagina: Erika Zöllner uit Ypenburg, maar ze verblijft een groot deel van het jaar in Griekenland.
Klik op de foto’s om een grotere afbeelding te zien.
De heerlijke geur van olieverf brengt me terug naar mijn jeugd, terug naar mijn plek naast de schildersezel van mijn vader, waar ik nauwlettend kon volgen wat hij allemaal deed. Het schilderen heb ik afgekeken van hem, maar het heeft nog jaren geduurd voordat ik er zelf echt mee begon.
Als kind was ik altijd aan het tekenen, later volgde ik wel wat cursussen daarin. Steeds met het idee om ook eens die verfkwast ter hand te gaan nemen.
Een kleine twee jaar geleden ben ik daar dan eindelijk mee begonnen. Ik had een hoop in te halen!
Ik wil vrij schilderen, niet naar een voorbeeld. Van te voren had ik geen idee wat eruit zou kunnen komen. Tot ik in een flits zag ik wat ik aan het doen was en ik alleen mijn kwast maar te hoefde te volgen. Het bleek het eerste van een serie van zeven schilderijen met de titel ‘Mijn reis’..
In onze tuin staat een citroenboom in de vorm van een engel die zijn vleugels uitslaat. Ik zie hem als onze beschermengel.
Ieder zijns weegs. Nu iedereen vrij en veilig is, kan ieder zijn eigen weg vervolgen. Het vijfde deel van de reeks van zeven ‘Mijn reis’.
Geborgen. Nu voelt het weer goed.
Ik wilde proberen of het me zou lukken om verf naar beneden te laten druppelen. Dat ging niet, ook niet verdund met water (natuurlijk niet), dus ging ik verder met dunne lijntjes. Om er toch iets van te maken, werden het marionetten, bovenin gedirigeerd door wezens. Maar het vuur dat onderaan ontstond, maakt deze voorstelling ook wel weer een beetje wreed.
Een flinke donderwolk boven Velanidia, en Zeus doet er nog een schepje bovenop met zijn bliksemflits. Het wordt druk in onze olijfgaard!
En er is ook plezier: in de plassen springen blijft leuk.
Samenkomst, vergadering? Nee, dat was het allemaal niet. Toen schoot het woord Congregatie voorbij. En dat is precies wat ik zocht.
Mijn olijfboom in Akrosparti is een vrolijke verhalenverteller. Hij verzamelt alle wezens om zich heen, die aan zijn lippen hangen. Maar wat mijn bedoeling was van een opgewekt verhaaltje, lijkt wat serieuzer te worden als ineens de voorouders zich bij het gezelschap voegen en zelfs de geest van de berg zich laat zien.
Wervelen. Beweging. Een wervelende rok, in hoog tempo draaiend, een dansend meisje met oranje haar.
Het geheel in een explosie van contrasterende kleuren, pauwblauw en felgroen. Wervelen, ongeremd bewegen. Een mens is nooit te oud om opnieuw te beginnen.
Componist Antonio Vivaldi schreef 300 jaar geleden al een prachtig stuk over de vier seizoenen: Le Quattro stagioni. Een cyclus van vier vioolconcerten die elk een seizoen uitbeelden.
Het gaat hier specifiek om het voorjaar. Het langzame middendeel van dit driedelige stuk suggereert een lome middag. Een schaapherder ligt – buiten beeld – te slapen tussen zijn kudde en af en toe hoor je zijn trouwe, al wat oudere hond. Woef woef.
Wat die spin daar doet, weet ik ook niet.
Meer informatie over het werk van Erika is te vinden op haar website en op Facebook.